Þýskaland: Sigur hægri flokka - afhroð Jafnaðarmanna - Kommúnistar og Umhverfissinnar vinna á ...

Þjóðverjar hafa kosið þannig, að hrein hægri stjórn Kristilegra demókrata (CDU/CSU), sem hægri flokkur á miðjunni, og Frjálslyndra (FDP), sem er flokkur frjálshyggjuafla, mun stjórna landinu næstu fjögur árin. Þess ber þó að geta, að kommúnistaflokkurinn Vinstri (Die Linke), arftaki Austurþýska kommúnistaflokksins (SED), sem stjórnaði í Þýska alþýðulýðveldinu, og Græningjar (Die Grünen), bættu umtalsverðu fylgi við sig. Kristilegir demókratar (CDU/CSU) náðu að eigin mati varnarsigri, en í raun er þetta næst versta útkoma flokksins frá stofnun hans árið 1949. Frjálslyndir (FDP) bætti gífurlegu fylgi við sig og er þetta stærsti kosningasigur þeirra frá upphafi, en þeir eru nú á landsvísu með tæplega 15% fylgi. Það sem virðist vera að gerast í stjórnmálum í Þýskalandi, er að fylgið hefur verið að færast frá miðjunni, Kristilegum demókrötum (CDU/CSU) og Sósíaldemókrötum (SPD), er biðu í dag stærsta ósigur sinn frá stríðslokum, til Frjálslynda flokksins (FDP), sem er sem fyrr segir hreinn og klár frjálshyggjuflokkur, og síðan til Vinstri flokksins (Die Linke), sem er mjög langt til vinstri og til Græningja (Die Grünen), sem einnig er vinstri flokkur.

Þessi þróun, að kjósendur kjósi meira til vinstri og hægri og færist frá miðjunni, er eitthvað, sem ég hef búist við í langan tíma. Vert er fylgjast vel með þessum mjög svo afgerandi tilfærslum á fylgi, þótt ekki væri nema m.t.t. til sögu Þýskalands og Evrópu. Ég er þeirrar skoðunar, að þessi þróun sé mjög jákvæð fyrir Þýskaland og þar með Evrópu, en einnig fyrir okkur Íslendinga, þar sem að þýski markaðurinn er okkur mjög mikilvægur og Þýskaland hefur lengi verið okkur vinveitt þjóð. Ríkisstjórn Kristilegra hægri (CDU/CSU) demókrata og Jafnaðarmanna(SPD), sem var við völd sl. fjögur ár, var að mínu mati allt of máttlaus. Þótt ríkisstjórnin hafi vissulega reynt að taka á erfiðum málum, þá var lendingin alltaf einhverskonar málamiðlun, sem gerði lítið sem ekkert gagn. Það sem Þýskaland þarf að gera er að fara í gagngerar kerfisbreytingar, t.d. á lífeyriskerfinu, sem þeir hafa frestað um áratuga skeið. Þetta hafa þýskir stjórnmálamenn, jafnt sem þýska þjóðin, vitað í mjög langan tíma. Þýskir kjósendur hafa hins vegar til þessa ekki gefið þeim, sem boðað hafa gagngerar breytingar til hægri eða vinstri, umboð til að ráðast í þær endurbætur, sem telja verður nauðsynlegar. Ég verð að viðurkenna, að ég hef þó vissar áhyggjur af því gífurlega fylgi, sem kommúnistar fengu, þar sem um hreinan og kláran arftakaflokk gamla kommúnistaflokksins í Austur-Þýskalandi er að ræða, en á móti kemur að línurnar eru að skýrast í þýskum stjórnmálum og því von á að loksins verði farið í aðgerðir, sem löngu eru tímabærar. Þótt sumum þyki kannski einkennilegt, að hægri manni á borð við mig finnist ekki gott, að fylgi færist frá Jafnaðarmönnum yfir til Kommúnista, þá verð ég að viðurkenna, að ég hef alltaf áhyggjur þegar þegar fylgið fer að færast svo um munar frá miðjunni lengst til hægri eða vinstri, en kannski fylgir alltaf böggull skammrifi? Það sem er gleðiefni fyrir alla lýðræðissinna, er að Þýskir þjóðernissinnar (nýnasistar) virðast vera á undanhaldi í þeim tveimur fylkjum Þýskalands, Slésvík-Holsetalandi og Brandenborg, þar sem kosningar til fylkisþings fóru fram í dag samhliða kosningunum til Ríkisdagsins í Berlín.

Að þekkja ekki sinn vitjunartíma - ráðningin mun skaða málstað okkar sjálfstæðismanna ...

Ég tók mér nokkrar klukkustundir til að melta þessa frétt. Það eru eflaust margir hissa, að ég skuli ekki hoppa hæð mína í öllum herklæðum yfir því, að Davíð Oddsson sé orðinn ritstjóri Morgunblaðsins. Sannleikurinn er hins vegar sá, að þetta gleður mig ekki. Þetta gleður mig álíka lítið og þegar Davíð, sem er án efa einn merkasti og besti stjórnamálamaður og leiðtogi, sem þetta land hefur alið af sér, var gerður að bankastjóra Seðlabankans. Enginn kemst með tærnar, þar sem Davíð Oddsson hafði hælana sem stjórnmálamaður og leiðtogi, hvað sem andstæðingar okkar sjálfstæðismanna segja. Ég sé í dag engan fyrir mér, sem getur fyllt það skarð er varð þegar Davíð hvarf úr stóli forsætisráðherra og formanns Sjálstæðisflokksins!

Staðreynd er hins vegar, að Sjálfstæðisflokkurinn mun ekki hagnast á ráðningu Davíðs, frekar en flokkurinn hagnaðist á sóðakjafti hans á síðasta landsfundi, undarlegum yfirlýsingum hans í kjölfar hrunsins eða ummælum, sem féllu þegar hann var rekinn úr Seðlabankanum. Vissulega megum við sjálfstæðismenn vera aðeins sýnilegri, en ekki á þann hátt sem Davíð hefur verið undanfarið ár. Ég er ekki að sjá að við endurvinnum það traust, sem við höfum tapað með Davíð í bílstjórasætinu, í farþegasætinu að framan eða í aftursætinu. Tími þessa stóra foringja er einfaldlega liðinn og ég held að flestir hugsandi sjálfstæðismenn geri sér grein fyrir því. Það mun aðeins skaða flokkinn, þegar Davíð byrjar að blanda sér óbeint í pólitík að nýju, því það mun hann örugglega gera. Ég myndi ekki vilja vera í sporum Bjarna Benediktssonar eða Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur núna. Það er eins gott fyrir forystumenn Sjálfstæðisflokksins að ráðfæra sig við Davíð Oddsson áður en yfirlýsingar eru gefnar. Annars getur sá hinn sami gert ráð fyrir að verða tekinn á beinið og það af Davíð Oddsyni, sem er á efa einn orðheppnasti maður landsins. Ég hef allavega lítinn áhuga á að verða fyrir barðinu á Davíð í háði eða að hann ausi úr skálum reiði sinnar yfir mér. Núna heldur Davíð reyndar ekki lengur um valdataumana í Sjálfstæðisflokknum og forsætisráðuneytinu og situr ekki lengur í stóli stjórnarformanns Seðlabanka Íslands, en hann er á stað, þar sem hann getur haft gífurleg völd. Það sem ég óttast er að hann muni ekki fara vel með þau völd. Skaðinn sem trúverðugleiki Morgunblaðsins verður fyrir út af þessu er síðan kapítuli út af fyrir sig. Hvernig eiga blaðamenn að skrifa á hlutlausan hátt um hrunið og þátttöku Davíðs og Sjálfstæðisflokksins í því. Hvernig eiga blaðamenn Morgunblaðsins að geta skrifað á hlutlausan hátt um kvótamálið eða ESB aðild Íslands? Óskar Magnússon er álíka lélegur "business" maður og aðrir þeir sem hafa haft sig í frammi í viðskiptum eða hinni svokölluðu útrás undanfarin ár. Þessi gjörningur hans sannar þetta svo ekki verður um villst. Það er svo mikill fnykur af sérhagsmunagæslu í þessu máli, að mér verður hreint út sagt flökurt!

Það mikilvægasta fyrir sérhvern stjórnmálamann er að þekkja sinn vitjunartíma, en einhvernvegin virðast fæstir átta sig á þessari staðreynd. Það virðist einfaldlega vera svo erfitt að afsala sér völdum og athygli, að velflestir stærstu stjórnmálamenn heimsbyggðarinnar flaska á þessu. Sem dæmi má nefna Winston Churchill og það sama má segja um Margaret Thatcher og Helmut Kohl.

Davíð og Haraldur ritstjórar

Atlaga gegn ESB aðildarviðræðum og þar með ESB-sinnum innan Sjálfstæðisflokksins?

Að mínu mati er enginn vafi á því að skipulögð atlaga er hafin gegn aðild Íslands að Evrópusambandinu, en einnig þeim sjálfstæðismönnum, sem hlynntir eru aðildarviðræðum við ESB. Brottvikning Ólafs Þ. Stephensen sannar þetta að mínu mati svo ekki verður um villst. Líklegt er að fleiri stuðningsmenn ESB verði hreinsunum íhaldsaflanna og LÍÚ á ritstjórn Morgunblaðsins að bráð, s.s. Kolbrún Bergþórsdóttir og Þóra Kristín Ásgeirsdóttir. Agnes Bragadóttir hefur hins vegar verið trygg sínum eigendum og heldur sínum stól. Um langa hríð hef ég dáðst að sjálfstæði Morgunblaðsins og þori, t.d. í kvótamálinu en ekki síður varðandi afstöðu blaðsins til ESB aðildar. Það er ekkert launungamál, að ég er sammála Morgunblaðinu og Ólafi Þ. Stephesen í báðum þessum málum, þótt ég hafi viljað leita málamiðlunarlausna í kvótamálinu. Það er engum blöðum um það að fletta, að gömlu íhaldsöflin í Sjálfstæðisflokknum ætla sér að nota Morgunblaðið í pólitískum tilgangi. Vefnum AMX er stýrt af þessum sömu öflum og verður hann eflaust lagður niður þegar búið er að planta nógu mörgum ESB andstæðingum inn til Morgunblaðsins.

Að mínu mati er stórhættulegt að stöðva þær breytingar, sem verið hafa í farvatninu innan Sjálfstæðisflokksins og leyfa afturhaldsöflunum að ná þar undirtökunum aftur. Sjálfstæðisflokkurinn er núna að ná sér aftur á strik eftir erfiðasta ár í sögu hans og mælist fylgi flokksins nú loksins aftur yfir 30%. Nýleg skoðanakönnun sýndi hins vegar að 43,2% Íslendinga eru óánægðir með umsókn ríkisstjórnarinnar um inngöngu í sambandið en 39,6% eru ánægðir með hana. Einnig kom í ljós að meira en helmingur Íslendinga, eða 50,2%, eru andvíg inngöngu í Evrópusambandið en 32,7% hlynnt. Þá sögðust 61,5% greiða atkvæði gegn inngöngu í Evrópusambandið í þjóðaratkvæði en stuðningur mældist aðeins 38,5%. Til viðbótar kom fram að 38,6% sögðust örugglega kjósa gegn inngöngu en 16,1% væru meðfylgjandi.

Ég held að þessar tölur séu réttar og eru þær okkur aðildarsinnum ekkert gleðiefni. Ég er hins vegar sammála túlkun prófessors Baldvins Þórhallssonar, að mikil þjóðernisremba er hlaupin í Íslendinga með viðeigandi sláturtöku, þorramat, skyráti, lopapeysuprjóni og dálæti á íslenskum rímum. Þessum flótta okkar í þjóðlega siði fagna ég eindregið, enda búinn að fá nóg af útrásarsnobbi undanfarinna ára og þeirri  fyrirlitningu er ríkt hefur á öllu því sem íslenskt er. Það er alls engin þversögn fólgin í að vera í senn góður og gildur Íslendingur og hægri maður og Evrópusinni, þvert á móti má rökstyðja að þetta fari vel saman! Ég tel þessi viðbrögð okkar Íslendinga eðlileg í ljósi þess að "stórþjóðir" hafa ráðist á okkur undanfarið tæpt ár og framhald varð á því í Icesave deilunni svokölluðu. Og vinalaus erum við, svo vinalaus, að Norðurlöndin hafa ekki þorað að styðja okkur af ótta hefndaraðgerðir kúgaranna Breta og Hollendinga. Í ljósi þessa eru niðurstöður fyrrnefndrar skoðanakönnunar alls ekki svo slæmar. Aðildarsamningurinn á eftir að líta dagsins ljós og ég efast ekki um að ESB mun bjóða okkur upp á viðunandi lausn á sjávarútvegs- og landbúnaðarmálum auk viðunandi lausnar á Icesave deilunni, efnahagspakka og lausn varðandi peninga- og gjaldeyrismál þjóðarinnar. Þessu til viðbótar býður ESB fjölda annarra lausna, sem eru ekki sértækar, heldur hluti af hefðbundinni aðstoð Evrópusambandsins, t.d. í byggðarmálum, varðandi atvinnuuppbyggingu, "infra strúktúr" o.s.frv. 

Sjálfstæðismenn verða hins vegar að skoða niðurstöður skoðunarkannana, sem gerðar eru við þessar aðstæður með varúð. Í ljós kom að stuðningur við ESB aðild var meiri á Suðvestur-horninu en úti á landi. Þetta má ekki vanmeta, því það var einmitt á þessu svæði, þ.e.a.s. í Reykjavík og Kraganum, sem afhroð Sjálfstæðisflokksins varð mest í síðustu kosningum. Því má heldur ekki gleyma, að þeir fáu sem kusu flokkinn á Suðvesturhorninu í síðustu kosningum, gerðu það með óbragð í munninum og af því að enginn annar hægri flokkur var í boði! Með því að reka fleyg á milli ESB-sinna og ESB-andstæðinga innan Sjálfstæðisflokksins, er verið að biðja þá fyrrnefndu að kljúfa sig frá flokknum og stofna annan hægri flokk - hvorki meira né minna!

Athugasemd:

Á myndinni hér að ofan má sjá nokkra frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins við XD rútuna síðastliðið vor (ég er lengst til hægri og stoltur af því). Ég vil taka það skýrt fram - til að aðrir frambjóðendur verði ekki fyrir aðkasti - að ég var eini frambjóðandinn  á framboðslista Sjálfstæðisflokksins í Suðurkjördæmi, sem aðhylltist ESB aðildarviðræður. Sú stefna féll vægast sagt í grýttan jarðveg í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins á Suðurlandi og í Vestmannaeyjum, en ég átti mér fleiri stuðningsmenn í Reykjanesbæ! 

 

Íslendingar nú áhugasamari um stóriðju en tínslu fjallagrasa

Undanfarið ár hefur orðið algjör umsnúningur á afstöðu íslensku þjóðarinnar gagnvart orkufrekum iðnaði. Hvert sem maður fer finnur maður fyrir jákvæðara viðmóti. Þetta gildir jafnvel um fólk, sem áður var stóriðju frekar andsnúið og þá sem um langan tíma hafa séð tækifæri í slíkum atvinnugreinum fyrir Íslendinga. Það er engu líkara en að almenningur átti sig nú á, að við Íslendingar getum ekki lifað á því að selja hvort öðru hlutabréf, sem íslenskur gervihlutabréfamarkaður skrúfaði upp á við, að því er virtist óendanlega. Þetta var gert m.a. með óskiljanlegum krosseignatengslum, innherjaviðskiptum, með því að hafa bein áhrif á verðbréfamarkaðinn eða með því að pretta út úr íslenskum, breskum, hollenskum og þýskum almenningi, lífeyrissjóðum og velferðarstofnunum fé þeirra og að auki ógrynni lánsfjár úr erlendum bönkum og sjóðum og spreða því í handónýtar fjárfestingar, en setja afganginn síðan á bankareikninga í erlendum skattaskjólum. Fólk hefur einnig áttað sig á því að að lifum í raun ekki heldur á þjónustugeiranum, á því að klippa á hvort öðru hárið, selja hvort öðru einhverjar fatadruslur í Kringlunni eða syngja óperur, þótt allt sé þetta - að mínu mati - bráðnauðsynleg þjónusta í siðmenntuðu samfélagi. Nei, raunveruleg og áþreifanleg verðmætasköpun og útflutningur verða að eiga sér stað til að þjónustugreinar, menningarlífið og þar með mannlífið blómstri. Raunhagkerfið er það sem "blívar" og síðan kennir neyðin naktri konu að spinna!

Blaðran er sem sagt sprungin og á augabragði sjá flestir, að raunveruleg verðmæti okkar felast í fiskinum okkar, orkuframleiðslu og álframleiðslu og öðrum iðnaði auk hins blómstrandi ferðaiðnaðar. Þetta eru þeir atvinnuvegir, sem um ókomna framtíð munu  skila okkur knallhörðum verðmætum í formi gjaldeyris fyrir þjóðarbúið, okkur öllum til heilla. Uppbygging stóriðju núna, þegar atvinnuleysi er svo mikið, hefur að auki engin ruðningsáhrif gagnvart uppbyggingu annarra atvinnugreina, þvert á móti gæti slíkt styrkt ferðalög til landsins og sprotaiðnað. Efnahagsleg áhrif slíkrar uppbyggingar hefðu því við þær aðstæður, sem við búum við í dag, mikil og jákvæð skammtíma- og langtímaáhrif fyrir íslenskan vinnumarkað og þar með efnahag þjóðarinnar. Efnahagslega gilda því ekki sömu rök gegn orkufrekum iðnaði og fyrir nokkrum árum, þegar ráðist var í framkvæmdir þegar þenslan var allt að drepa og stóriðjuframkvæmdir virkuðu sem olía á eldinn. Mikil skammtímaáhrif núna strax eru hagstæð af þeirri ástæðu, að einmitt núna er hér gífurlegt atvinnuleysi, sem þarf að vinna strax á. Sú staðreynd að þessi áhrif stóriðjuframkvæmdanna minnka síðan hratt og mikið á næstu 5-10 árum eru einnig góð, því þá gefst öðrum atvinnuvegum tækifæri til að nýta sér þann mannafla, sem losnar þá úr stóriðjuframkvæmdum og uppbyggingu orkuiðnar. Þetta á sérstaklega við um fólk í byggingariðnaði, sem mun liggja í láginni næstu árin vegna offramboðs á húsnæði, en á einnig við um ýmsan sprotaiðnað, sem þarfnast meiri undirbúnings og tekur nokkur ár að byggja upp. Einnig gæti sá mannskapur, sem losnar á næstu 5-10 árum, nýst í olíuiðnaðinn, þ.e.a.s. ef hann verður að veruleika hér á landi. Þannig gæti alvöru góðæri, sem byggist á alvöru auði, alvöru framleiðslu, leyst gervigóðæri liðinna ára af hólmi og síðan gæti jafnvel orðið framhald á framleiðslugóðærinu með olíugóðæri. Framtíð Íslendinga væri þannig tryggð næstu 40-50 árin.

Skynsamleg nýting fallvatna og jarðorku - og síðar hugsanlega olíu og gass - mun ekki ganga af íslenskri náttúru dauðri, þótt ýmsir "öfgaumhverfissinnar" haldi slíku fram. Þeir sem til þekkja og skoðað hafa aðstæður, t.d. í neðri hluta Þjórsár, geta vitnað um þessa staðreynd og sömu sögu má segja um Þeystareyki fyrir norðan og orkuframkvæmdir á Suðurnesjum. Ísland er stórt, sérstaklega þegar horft er til þess að hér búa aðeins 320.000 manns í landi, sem er um 103.000 ferkílómetrar að stærð. Í Hollandi búa um 16 milljónir manna í landi, sem er 41.000 ferkílómetrar að stærð og þar er feykilega mikill iðnaður og stórar hafnir. Hér á landi hefur maðurinn aðeins nýtt sér brotabrot þess landrýmis og þeirra landkosta, sem landið hefur upp á að bjóða. Þeir sem eru annarrar skoðunar ættu að skoða lönd Mið-Evrópu, þar sem hver einasta þúfa er ræktuð og verksmiðja stendur við aðra verksmiðju svo varla sést til himins fyrir mengun. Auðvitað viljum við varðveita og vernda landið okkar, svo við verðum ekki slíkum örlögum að bráð, en það er langur vegur þangað til við þurfum að hafa áhyggjur af slíku. Eitt álver í Hafnarfirði, annað á Reykjanesi, það þriðja á Reyðarfirði, það fjórða á Bakka fyrir norðan og það fimmta á Skaganum mun ekki skaða landið svo nokkru nemi. Höldum við Íslendingar rétt á spilunum næstu árin er betri tíð og blóm í haga á næstu grösum!

Grænn farmiði inn í framtíðarlandið

Jóhanna Sigurðardóttir - konan í fílabeinsturninum ...

Það er ekki nóg með að Jóhanna Sigurðardóttir tali ekki við erlenda fréttamenn, erlenda stjórnmálamenn, íslensku þjóðina eða Egil Helgason, heldur hótar hún núna að hætta að tala við stjórnarandstöðuna á Alþingi Íslendinga. Ég man að það birtust viðtöl við marga samstarfsmenn Jóhönnu þegar hún varð forsætisráðherra. Enginn þorði að segja sannleikann, en lesa mátti á milli línanna að enginn var neitt sérstaklega hrifinn af henni eða hældi samstarfi við hana. Eftir að hafa lesið lýsingarnar kom mér í hug að konan hlyti að vera frek, skapstór, þver, svo jaðraði við að hún væri ósanngjörn og hrútleiðinleg. Allir voru þó sammála um að hún væri hörku dugleg og sjálfri sér samkvæm og vildi þeim sem minna mega sín í þjóðfélaginu mjög vel.

Kynni mín af Jóhönnu eru ekki mikil og einu samskipti mín við hana eru að fyrir nokkrum árum voru sjálfstæðismenn og samfylkingarfólk að kynna stefnu flokkanna og dreifa kosningabæklingum í Mjódd í Reykjavík. Ég var ásamt öðrum að dreifa efni fyrir Sjálfstæðisflokkinn, en Jóhanna og félagar hennar í Samfylkingunni efni fyrir þeirra flokk. Mér hefur aldrei verið illa við Samfylkinguna og tel hann næstskásta kostinn fyrir íslenska kjósendur. Það var skítkalt í Mjódd þennan dag og því buðum við gestum og gangandi kaffisopa. Ég ákvað að bjóða krötunum kaffisopa, því þeir voru bláir af kulda. Nokkrir kratar þáðu kaffið og þökkuðu fyrir sig. Jóhanna hellti hins vegar yfir okkur skömmum og fúkyrðum!

Segja stjórnvöld leyna Icesave-gögnum

Minnkum þjóðarframleiðsluna, horfum á fossa, förum til læknis, menntum okkur og verðum hamingjusöm ...

Ef marka má þá snillinga, sem RÚV grefur upp einhverstaðar í útlöndum, má vera að hamingja okkar Íslendinga hafi enn aukist á því ári sem liðið er frá hruninu. Í Silfri Egils fyrir um tveimur vikum var rætt við Nóbelsverlaunahafann, Joseph Stiglitz, en hann og félagar hans hér á landi breiða núna út sama fagnaðarerindi og Vinstri græn hafa gert undanfarin ár, þ.e.a.s. að verg þjóðarframleiðsla sé ekki viðunandi leið til að mæla velferð og vellíðan manna. Það er ekki furða þótt Svíar hafi sæmt þennan mann Nóbelsverðlaunum, því hann hefur nær einn frægra hagfræðinga lofað og prísað sænska velferðarkerfið í áratugi, á meðan aðrir hagfræðingar trúðu á markaðslausnir. Tími Stiglitz og skoðanabræðra hans er auðsjáanlega kominn - allavega á Íslandi - á sama hátt og tími þjóðhetjunnar Jóhönnu af Örk er kominn - eða er það ekki annars? Lítið fer samt fyrir hetjudáðum kvenhetjunnar margrómuðu!

Í kastljósinu í kvöld ræddi fréttamaður síðan við Bandaríkjamanninn Robert Costanza visthagfræðing, sem ótrúlegt nokk er algjörlega sammála Stiglitz. Costanza benti í viðtalinu á hversu margt vantar inn í útreikninga á vergri landsframleiðslu til að mæla velferð og lífshamingju fólks, t.d. mælingu náttúru- og félagsauðs. Með því að reikna út þennan náttúru- og félagsauð megi fá betri mynd af velferð og lífshamingju fólks en með hefðbundnum mælingum á þjóðarframleiðslu. Þá benti Robert Costanza á að einmitt núna sé tækifærið til að breyta stöðnuðum hagvaxtarhugsunarhætti og taka upp nýjar mælistikur. Þarna væri t.d. hægt að telja til hamingju, langlífi og möguleika fólks til langlífis, öryggis, skólagöngu, menntunar og annarrar opinberrar þjónustu og aðgang að náttúrunni. RÚV virðist hafa fengið magnafslátt af hagfræðingum af sama sauðahúsi og dembir þeim yfir okkur þessar vikurnar. Það er síðan einkennileg tilviljum, að menntamálaráðherra - yfirmaður RÚV - og flokkur hennar skuli vera algjörlega sammála þessum hagfræðikenningum? Samtök atvinnulífsins og Alþýðusamband Íslands heimta stóriðjuframkvæmdir og stuðningur almennings við slíkar framkvæmdir eykst hratt. Nú reyna hins vegar vinstri fjölmiðlar hvað þeir geta - líkt og undanfarin ár - til að heilaþvo almenning að nýju í átt að hreinum og tærum umhverfispólitískum rétttrúnaði.

Þetta eru athyglisverðar hugmyndir, en kannski ekki alveg nýjar af nálinni. Kristin kirkja hefur boðað þessar fallegu og góðu kenningar í um 2000 ár og sama máli gegnir reyndar um mörg önnur trúarbrögð: „Sælir eru fátækir í anda því að þeirra er himnaríki. Sælir eru hógværir því að þeir munu jörðina erfa. Sælir eru friðflytjendur því að þeir munu Guðs börn kallaðir verða." o.s.frv. (Matt.5.1-11). Kommúnistar, sósíalistar voru einnig með svipaðar kenningar á takteinum og nutu þær mikilla vinsæla allt fram á miðja síðustu öld, þegar flestum var ljóst, að sú samfélagstilraun mistókst hrapalega. Upp úr 1960 kom síðan hippahreyfingin fram með svipaða „möndru", er beindist aðallega gegn „smáborgaralegu" umhverfi eftirstríðsáranna. Vitundarvakning  varð á þessum árum í víðtækara samhengi, bæði pólitísk og þjóðfélagsleg. Birtingarform þessar vakningar kom síðan fram í sinni endanlegu mynd í hinni svokölluðu 68-hreyfingu og til varð hin svokallaða 68-kynslóð. Stúdentauppreisnirnar hófust í París, en voru endurteknar í Stokkhólmi og Kaupmannahöfn og öðrum borgum Evrópu, þar sem fjöldi vinstrisinnaðra íslenskra stúdenta drakk í sig „menningarbyltinguna". Stúdentauppreisnirnar voru af svipuðum toga og beindust gegn „stöðnuðum" hugsunarhætti borgarastéttanna.

Undanfarin ár hafa ungir sem aldnir umhverfissinnar haldið fram svipuðum skoðunum og á undanförnum árum hafa þær notið mikillar hylli meðal Íslendinga. Stjórnleysingjar og kommúnistar hafa síðan bæst í hópinn. Mótmæli stjórnleysingja og vinstri manna hér á landi undanfarin ár og skrílslæti og múgæsingur liðins veturs líkist að mörgu leyti þessum tíma frá 1960 - 1970. Að mínu mati stefnir í upplausnarástand og pólitíska óvissu næstu árin, þar sem vinstri sveiflan gæti styrkst með slæmum áhrifum á efnahagslífið, stöðnun, lítinn hagvöxt, mikið atvinnuleysi og þjóðfélagslegan óróa. Athygli vekur að Stiglitz er fæddur árið 1943 og Costanza árið 1950 og eru þeir því báðir af þessari svokölluðu hippakynslóð eða uppreisnarstúdentakynslóðinni. Ögmundur Jónasson var tvítugur 1968 og Steingrímur J. Sigfússon þrettán ára bráðþroska sósíalisti og námsviljugur lærlingur Svavars Gestssonar stúdents, sem útskrifaðist með láði úr námsflokkum Sameinaða sósíalistaflokksins (þ. SED/Sozialistische Einheitspartei Deutschlands) í Austur-Berlín. Lengi lifir í gömlum glæðum og þetta eru vissulega góðir lærimeistarar í þessum efnum, enda er það á allra vitorði að „mótmælunum" í vetur var stjórnað frá höfuðstöðvum VG og þau mótmæli felldu ríkisstjórnina. Sama gildir um mótmæli umhverfissinna undanfarin ár. Lítill hópur mótmælenda felldi í raun hinn lýðræðislega kjörna meirihluta Alþingis - lifi lýðræðið!  

Árið 1968 stofnuðu ítalski iðnjöfurinn Aurelio Peccei og skoski vísindamaðurinn Alexander King Rómarklúbbinn og árið 1972 gaf Rómarklúbburinn síðan út skýrsluna Takmörk vaxtar. Í þessari skýrslu var því haldið fram, að hagvöxtur gæti ekki haldið áfram endalaust vegna takmarkaðra auðlinda, einkum og sér í lagi olíu. Skýrslan vakti gífurlega athygli og seldist í yfir 30 milljónum eintaka. Allt frá því að þessi skýrsla kom út hefur hún verið gagnrýnd fyrir taumlausar ýkjur og óra höfunda. Á þessum árum vaknaði pólitísk vitund í menntaskólum og háskólum hér á landi og þó alveg sérstaklega erlendis m.t.t. umhverfisverndar og Græningjarnir urðu til. Þessi þróun var að mörgu leyti til góða og beindi sjónum manna að þessum mikilvæga málaflokki. Í framhaldi af þessu settu vinstri menn - þetta mikla hugsjónafólk - á dagskrána að berjast á móti gróðurhúsaáhrifum. Gróðurhúsaáhrif voru fyrst uppgötvuð árið 1824 af Joseph Fourier, en voru fyrst rannsökuð af Svante Arrhenius árið 1896. Án gróðurhúsalofttegunda væri meðalhiti á jörðinni um 30 ° C lægri en hann er í dag og jörðin þar með óbyggileg. Sveiflur í hitastigi hafa alltaf verið miklar. Ég man t.d. eftir því að þegar ég var unglingur upp um 1989, voru allt aðrar kenningar uppi eða að ný ísöld væri að ganga í garð. Mjög hafði kólnað á jörðinni á árunum 1945-1980 og vísindamenn drógu þá „rökréttu" ályktun að ísöld væri að bresta á.

Vinstri menn eru mjög gjarnir að einfalda hlutina mikið og taka einhvern boðskap upp á arma sína og boða hann sem heilagan sannleik. Þetta getur verið jöfnuður, jafnrétti, friður eða ófriður í formi byltningar, umhverfismál eða massívur þungaiðnaður, herinn burt eða herinn inn til að koma á kommúnisma o.s.frv. Sum þessara mála hafa verið mjög þörf og breytt heimsmyndinni til frambúðar og til hins betra, önnur hálfgerð della og öllum til óþurftar. Oft er ekkert hugmyndafræðilegt samhengi á milli þeirra hluta, sem þeir boða og setja saman í stefnuskrá, heldur er þetta einhverskonar „lýðskrumarablanda", sem vænleg er til sölu og skapar þeim mikla sérstöðu. Vinstri menn eru upp til hópa vel gefið fólk og með hjartað á réttum stað og meinar vel. Það hefur undantekningalaust alltaf sterkar skoðanir á öllum málum og í þeirra augum eru aldrei til neinar málamiðlanir. Ég þekki þetta mjög vel, af því að í minni fjölskyldu er mikið af vinstri mönnum og ég hef umgengist þá allt frá því ég fæddist eða í tæp 50 ár og rifist við þetta fólk frá því ég var unglingur. Það er skemmtilegt til þess að hugsa, að öfgafrjálshyggjufólk er að mörgu leyti mjög líkt vinstri mönnum og lýsingin á persónueinkennum vinstri manna hér að framan á einnig mjög vel við um öfgamenn til hægri. Ég veit að hér er um alhæfingar, sem standast kannski ekki algjörlega við nánari skoðun, en stundum er þörf á að skerpa sýnina til að koma auga á kjarna hlutanna.

Ekki ætla ég að gera lítið úr því að gott heilbrigðis- og menntakerfi og óspjölluð náttúra er þjóðinni ekki aðeins mjög mikilvæg, heldur felast í þessu kerfi og óspilltu landi gífurleg gæði fyrir allt þjóðfélagið, fólkið jafnt sem atvinnuvegina. Leyndarmálið á bak við þá velferð og lífshamingju, sem hér ríkir felst að stórum hluta í þessu kerfi og náttúr landsins. Hitt er svo annað mál, að ég læt ekki gamla sófakomma, hippa eða uppreisnarstúdenta af 68 kynslóðinni segja mér, að undirstaða þess velferðarsamfélags, sem við búum hér við, byggist ekki fyrst og fremst á þeim gífurlega hagvexti, sem hér hefur verið á undanförnum 70 árum, heldur sé þetta á einhvern hátt hálf sjálfsprottið fyrirbæri! Það er yndisleg tilfinning að njóta náttúrufegurðar og annarra lífins gæða, sem landið og þjóðfélagið hefur upp á að bjóða. Staðreynd er hins vegar að fólk, sem ekki býr við atvinnuöryggi, góð laun og getur ekki framfleytt sér og fjölskyldu sinni og staðið við sínar skuldbindingar, hefur enga ánægju af því að horfa á fallega fossa, hvað sem fréttamanni RÚV finnst um það! Fyrst þarf að fullnægja frumþörfunum, síðan kemur röðin að öðrum þörfum! Hellisbúar á steinöld máluðu ekki veggmyndir sínar á fastandi maga, heldur eftir að hafa slafrað í sig heilum vísundi! 

Myndir:

1. Jóhanna af Örk
2. Verðbréfahöllin í New York
3. Eldri hippar á aldri við Stiglitz, Costanza, Jón Bjarnason og Ögmund
4. Minningar frá Þýska alþýðulýðveldinu: Þitt atkvæði til uppbyggingar, fyrir friðinn, atvinnu og brauð
5. Rómarklúbburinn
6. Græningjar í Þýskalandi: svart (Kristilegir hægri demókratar), gult (Frjálslyndir), rautt (Sósíaldemókratar) - þetta eru einnig fánalitir Þýskalands - þýðir dauða andrúmsloftsins. Sjálfbæran orkubúskap í stað kjarnorku. Hitt atkvæði þitt er fyrir betra andrúmsloft.
7. Fallegur foss, sem má njóta þess að horfa á í stað þess að hafa atvinnu eða brauð 

 

 

Þúsundir milljarða handan við hornið - enga svartsýni!

Ég hef margoft lýst því yfir að ég ég er orðinn leiður á neikvæðninni hér á landi. Hér eru tækifæri á hverju horni fyrir þá sem áhuga hafa. Gífurleg vatnsorka er enn til staðar og enn er mikil óbeisluð orka í iðrum jarðar, sem ekki aðeins má nýta til orkufreks iðnaðar, heldur einnig til meðalstórra og smærri fyrirtækja. Með hlýnandi loftslagi eru aukin tækifæri fyrir hendi í landbúnaði og hlýnun sjávar hefur orðið til þess að nýir nytjastofnar á borð við makrílinn veiðast nú í okkar fiskveiðilögsögu. Þessu til viðbótar eru þó nokkrar horfur á að gas og olía finnist í miklu magni norður af landinu. Fiskiðnaðurinn er að standa sig vel og allar líkur á að álverð fari hækkandi og reyndar fiskverð einnig. Síðasta sumar gekk frábærlega í ferðamannaiðnaði, þrátt fyrir að versta heimskreppa riði yfir allt frá árinu 1929.

Þessu til viðbótar eru fyrstu kaupskipin að sigla hina nýju siglingaleið um Norðurheimskautið. Þetta gæti gæti hreinlega skipt sköpum fyrir Íslendinga. Ákveði Íslendingar að gerast aðilar að ESB er mjög líklegt að Ísland verði stór umskipunarhöfn fyrir aðildarríki Evrópusambandsins. Þetta hlutverk hafa í dag hafnir á borð við Rotterdam og Hamborg á meginlandinu. Lega Íslands er það góð, að ég yrði mjög hissa ef við fengum ekki eitthvað af þeirri stóru köku sem þarna er til skiptanna. Jafnvel tiltölulega lítið brot myndi gerbreyta hér öllu. Hér myndu ekki aðeins skapast tekjur vegna umskipunar og vegna hafnargjalda og annarra umsvifa skipafélaga, heldur þyrfti heilan her tollmiðlara og tollstarfsmanna til að tollafgreiða varninginn. Nær allur varningur, sem kemur inn í sambandið, er tollafgreiddur í fyrstu höfn innan þess. Af innheimtum heildar tolltekjum fær ríkissjóður tollafgreiðslulandsins 1/4 en 3/4 fara til Evrópusambandsins, sem tekjustofn þess. Á þennan hátt innheimta ríkissjóðir Belgíu og Þýskalands ,og annarra ríkja sem eru með stórar innflutnings- umskipunarhafnir, gífurlegar fjárhæðir í sína ríkissjóði.

Við Íslendingar höfum engu að kvíða, heldur þurfum við að spýta í lófana og hefjast handa við að byggja upp!   

Stærsti álframleiðandi Kína spáir í Þeistareyki

Vinur er sá er til vamms segir ...

Það er satt best að segja mjög skiljanlegt að frændur okkar og vinir Danir skilji ekki hversvegna Jón Ásgeir og félagar virðast ætla að lifa kreppuna af. Hverjir eru að halda hlífiskildi yfir þessum mönnum? Er Samfylkingin að sjá um sína? Hversvegna mega t.d. ekki lífeyrissjóðir landsins eignast Bónus og Hagkaup?

Væri það ekki rökrétt framhald, að lífeyrissjóðirnir, sem tapað hafa hundruðum milljarða af því fé sem landsmenn ætluðu að leggja til hliðar til elliráranna, eignuðust þessa stóru verslunarkeðju og jafnvel fleiri fyrirtæki? Líkt og maður borgar vextina í raun í eigin vasa þegar maður tekur lífeyrissjóðslán gæti maður lagt peninga til hliðar til elliáranna um leið og maður verslaði í matinn, tryggði bílinn sinn o.s.frv.

Ég held að við Íslendingar verðum að byrja á því að skoða, hvernig viðskiptaumhverfið lítur út eftir hamfarirnar og hvernig við ætlum að byggja það upp. Þarna á ég ekki við einhverskonar miðstýringu, en ég held þó að við verðum að tryggja, að sömu aðilar og lögðu hér allt í rúst haldi ekki óáreittir áfram sinni niðurrifsstarfsemi eftir að hafa lagt hér allt í rúst? Væri ekki ráð að aðrir tækju við keflinu?

 Hlustum á Danina, því vinur er sá er til vamms segir!

Jón Ásgeir stýrir enn Íslandi

Spurningalisti ESB - enskukunnátta embættismanna - Björn Bjarnason og Svartfjallaland

Það er gaman að fylgjast með áhyggjum ESB andstæðinga af enskukunnáttu embættismanna stjórnarráðsins og undirstofnana þess. Sama fólk virðist hafa gífurlegar áhyggjur af því, að 1000 manns verði ráðnir í eitt ár hjá ríkinu til að svara spurningalistunum er bárust íslenskum stjórnvöldum fyrir nokkrum dögum. Í byrjun var reynt að gera spurningarnar sjálfar tortryggilegar, en til vitnis um gagnsæja stjórnsýslu Evrópusambandsins skýrði Olli Rehn, stækkunarstjóri Evrópusambandsins, frá því í hátíðarsal Háskóla Íslands, að hann sæi því ekkert til fyrirstöðu, að spurningarnar yrðu birtar almenningi á vefnum. Það var ekki að sökum að spyrja, að spurningarnar voru orðnar aðgengilegar almenningi síðdegis sama dag. Eftir að hafa fylgst með ESB stjórnsýslunni í nokkur ár, má segja að þessi ákvörðun komi mér ekki sérstaklega á óvart, því flest mál - nema kannski mál er varða öryggi aðildarríkjanna - eru aðgengileg á netinu og hægt að fylgjast þar með framgangi þeirra (http://europa.eu).

Þetta gagnsæi passaði ekki andstæðingum ESB aðildar og hafa þeir því nú breytt um "taktík" og vilja sjá svör íslensku stjórnsýslunnar við spurningum sambandsins. Sem stjórnsýslufræðingur vona ég að sjálfsögðu að leyfilegt verði að birta sem flest svör íslensku stjórnsýslunnar við spurningum sambandsins, þótt einhver svör verði ekki hægt að birta, t.d. svör er varða ýmsa eftirlitsþætti tollgæslunnar. Sem opinber starfsmaður get ég að sjálfsögðu ekki tjáð mig um svör míns embættis við þeim spurningum, sem að okkur er beint af fjármálaráðuneytinu. Mér hlýtur þó að vera leyfilegt að skýra frá því, að spurningarnar eru alls 40 talsins, svo sem sjá má í 29. kafla spurningalistans, sem fjallar um Tollabandalagið (e. Customs Union). Svörin við þessum spurningum verða vafalaust misjafnlega löng og ég á alveg eins von á því að nokkrar spurninganna lendi á mínu borði. Satt best að segja fæ ég ekki séð, að ein einasta þessara 40 spurninga muni vefjast fyrir starfsmönnum tollstjóra. Ég á von á að það taki 10-15 starfsmenn u.þ.b. 2-3 daga að svara þessum 40 spurningum. Kaflarnir, sem sendir voru Íslendingum, voru alls 33. Ef við gerum ráð fyrir að sama tíma taki að svara hinum 32 köflunum er reiknidæmið einfalt: 33 kaflar x 15 starfsmenn x 3 dagar  = 1485 dagar.

Þetta jafngildir því u.þ.b. 7 ársverkum en ekki 1000 ársverkum, líkt og Björn Bjarnason, fyrrverandi ráðherra, þingmaður og borgarfulltrúi, benti nýlega á í bloggi sínu. Sjö ársverk hjá ríkisstarfsmönnum af því "kalíberi", sem þarf til að geta svarað spurningum af þessu tagi og á ensku kosta líklega: 7 ár x 9 milljónir (laun + launatengd gjöld). Þetta gerir alls um 56 milljónir króna. Auðvitað fellur til einhver viðbótarkostnaður, t.d. vegna þýðinga. Hins vegar er ljóst, að flest ráðuneyti og undirstofnanir þeirra hafa nú þegar látið þýða helstu lög og reglugerðir er gilda á þeirra verksviði, t.d. vegna samskipta á grundvelli EES samkomulagsins og annarra erlendra samskipta auk þess sem ráðuneyti og undirstofnanir þeirra hafa velflest enska útgáfu af heimasíðum sínum.

Við fyrstu sýn virðast spurningar Evrópusambandsins að mínu mati ákaflega skynsamlegar og bera með sér, að þeir sem spyrja hafa mikla innsýn í viðkomandi málaflokka. Ég get þó að sjálfsögðu best dæmt um tolla- og skattamál. Það er kannski ekki að undra, að embættismenn ESB séu þar á heimavelli, þar sem tollabandalagið er ein af meginstoðum Evrópusambandsins. Ég get ímyndað mér - út frá spurningunum, sem bárust tollstjóra - , að svör tollstjóra verði á bilinu 50-70 síður. Ef við við gerum ráð fyrir að svör annarra stofnana verði álíka löng er útkoman: 33 kaflar x 70 síður = 2310 síður  en ekki 50.000 síður líkt og Björn Bjarnason, fyrrverandi ráðherra, þingmaður og borgarfulltrúi, benti á í bloggi sínu í gær.

Ég vil jafnframt benda Birni Bjarnasyni, fyrrverandi ráðherra, þingmanni og borgarfulltrúa, á að það var lýðveldið Ísland, sem var að sækja um aðild að Evrópusambandinu, en ekki Evrópusambandið, sem var að biðja lýðveldið Ísland að gerast aðili að Evrópusambandinu. Það má vel vera að Björn og félagar séu ekki sáttir við það, en þetta var niðurstaða Alþingis. Það er því fullkomlega eðlilegt, að Íslendingar sendi svör sín á vinnumáli Evrópusambandsins - ensku. Að auki vil ég benda Birni á að íslenskir embættismenn í fagráðuneytum og undirstofnunum fagráðuneyta eru alvanir að eiga í samskiptum við Evrópusambandið og stök aðildarríki þess, m.a. vegna EES samningsins. Að auki er stjórnsýsla Íslands í stanslausum samskiptum við margar alþjóðastofnanir og önnur ríki heimsins og nær öll slík samskipti fara fram á ensku. Af þessum sökum eru ráðuneytin og undirstofnanir þess að mínu mati fullfær um að svara spurningum á sínu sérsviði á enskri tungu.

Nú þekki ég ekki til tungumálakunnáttu Björns Bjarnasonar. Hann er vissulega lögfræðingur af gamla skólanum og þá voru velflestar námsbækur á íslensku. Björn hefur því líklega ekki hlotið mikla þjálfun í lestri eða skriftum á öðrum tungumálum en íslensku í háskólanámi sínu. Samkvæmt heimasíðu Alþingis, sem að mínu mati má treysta, hefur Björn Bjarnason verið félagi í International Institute for Strategic Studies í London frá 1973 og sat í nefnd um öryggis- og varnarmál Íslands auk þess að sitja í utanríkismálanefnd á árunum 1991-1995 (form. 1992-1995). Að auki sat Björn Bjarnason í Íslandsdeild Evrópuráðsþingsins, sem hann af skiljanlegum ástæðum hefur ekki flaggað mikið. Þessu til viðbótar kemur fram að Björn Bjarnason hefur birt á íslensku og öðrum málum rit og tímaritsgreinar um öryggismál Íslands og Norðurlanda auk rita um önnur utanríkismál og stjórnmál, auk fjölda blaðagreina. Það má vel vera að Björn hafi talað íslensku eða jafnvel forníslensku á fundum sínum erlendis, þegar hann var borgarfulltrúi, þingmaður eða ráðherra og samið ritsmíðar sínar á íslensku og þá fengið einhvern til að snara þeim yfir á enska tungu eða önnur tungumál, þegar því var að skipta. Það má einnig vel vera, að allar viðræður íslenskra ráðamanna fyrr og síðar hafi farið fram á íslensku og að túlkar hafi síðan séð um hin eiginlegu samskipti - líkt og maður sá í Sovétríkjunum sálugu, Bandaríkjunum eða í Kína og í viðræðum sem fram fara nú í Norður-Kóreu eða á Kúbu, þar sem menn virðast einungis tala sitt heimamál. Ég bara veit það ekki? Ummæli Björns á heimasíðu hans bera að mínu mati vott um heimóttarskap og hroka og minna mig óneitanlega á Jónas frá Hriflu, sem var þó ágætur tungumálamaður. Ef Björn Bjarnason er að tala fyrir hönd Sjálfstæðisflokksins er sá flokkur - minn flokkur - að þróast í furðulega átt!

Að bera Ísland saman við Svartfjallaland - líkt og Björn Bjarnason gerir á heimasíðu sinni - er fjarstæðukennt, enda lýsti það land yfir sjálfstæði 3. júní árið 2006. Af þessum sökum eru flestar stofnanir þess ríkis rétt rúmlega 3 ára gamlar. Enskukunnátta í Svartfjallalandi - líkt og í öðrum löndum Austur-Evrópu - er frekar takmörkuð. Samstarf ríkja Austur-Evrópu við ríki Vestur-Evrópu og alþjóðastofnanir var þar til fyrir nokkrum árum einnig mjög takmarkað. Þetta gildir sérstaklega um ríkið Svartfjallaland á Balkanskaganum, þar sem það var hluti af Serbíu, sem var líkt og flestir vita einangrað á alþjóðavettvangi í kjölfar átakanna á Balkanskaga. Svartfjallaland hefur engu að síður unnið kraftaverk í skipulagningu, eða réttara sagt endurskipulagningu stjórnsýslunnar, eftir sjálfstæði frá Serbíu og gerst aðili að ótal milliríkjasamningum og alþjóðastofnunum. Evrópusambandið hefur hjálpað til við þessa vinnu. Ég sinnti sérfræðistörfum fyrir Alþjóðatollastofnunina (e. World Customs Organization) í Svartfjallalandi fyrir nokkru síðan og þekki því allvel til þar í landi og undirbúningi þessa lands fyrir ESB aðild. Ég hélt satt best að segja að Björn Bjarnason, fyrrverandi ráðherra, þingmaður og borgarfulltrúi og sjálfskipaður sérfræðingur í utanríkismálum, vissi af slíkum staðreyndum og hefði kynnt sér málin betur. Slíkar yfirlýsingar eru honum ekki líkar og ekki til sóma, því hann kynnir sér málin yfirleitt í þaula.

Ég bið andstæðinga ESB aðildar - einnig Björn Bjarnason - að taka sér Olli Rehn, stækkunarstjóra Evrópusambandsins, til fyrirmyndar, þegar hann bað andstæðinga ESB aðildar jafnt sem stuðningsmenn að halda sig við staðreyndir málsins en ekki einhverjar kjaftasögur. Sem sjálfstæðismaður ætlast ég til þess af fyrrverandi ráðherra, þingmanni og bæjarfulltrúa flokksins, að hann sé málefnalegur, jafnvel þótt hann sé andstæðingur Evrópusambandsaðildar og sé "aðeins" að blogga fyrir austan fjall! Það eru til fyrrverandi ráðherrar og þingmenn Sjálfstæðisflokksins, sem halda sig við rök í umræðum um mál Evrópusambandsins.

Erlendar og innlendar fjárfestingar upp á 1.200 milljarða króna eða „eitthvað annað‟ ?

Það er dapurlegt til þess að hugsa, að útlendingar skuli vera tilbúnir að fjárfesta hér fyrir a.m.k. 1.100 milljarða (1000 frá Japan og 100 frá Magma - eiganda HS orku) og að ríkisstjórnin skuli annað hvort lýsa því yfir, að hún sé andsnúin fjárfestingum útlendinga - líkt og í tilfelli Magma - eða að hún sinni erlendum fjárfestum alls ekki - sbr. fréttina af japönsku fjárfestunum. Síðan er það auðvitað mál út af fyrir sig, að íslensku lífeyrissjóðirnir skuli bíða í startholunum með 100 milljarða, sem þeir eru til í að fjárfesta, þannig að efnahagslífinu verði "kikkstartað", en ríkisstjórnin geri ekkert í málinu! Norðmenn eru jafnframt til í að leggja fram fé í fjárfestingar hér á landi, sem vonandi einhver nennir að hlusta á?

Vinstri menn eru svo lafhræddir við að einhver gæti hugsanlega grætt eitthvað smávegis á þessum fjárfestingum, að þeir hafna þeim frekar með öllu - og þar með þeim dýrmæta gjaldeyri, sem þeim fylgir - frekar en að ráðast í fjárfestingar, sem þjóðin þarf svo mjög á að halda til að minnka atvinnuleysi, auka útflutningstekjur og auka tekjur ríkissjóðs! Alvöru viðskiptajöfrar sjá hér auðvitað gífurleg viðskiptatækifæri og gera sér jafnframt grein fyrir því að erfiðleikarnir eru aðeins tímabundnir, þar sem hér mun drjúpa smjör af hverju strái innan fárra ára. Þetta eigum við auðvitað að nýta okkur og koma fram fullir af sjálfstrausti, en jafnframt af raunsæi og m.t.t. til þeirra kringumstæðna, sem ríkja hér á landi í dag og neyða okkur því miður til ákveðinna málamiðlana.

Erlendir sem innlendir fjárfestar munu hins vegar fljótlega átta sig á því, að hér er ríkisstjórn við völd, sem er í grundvallaratriðum andsnúin öllu atvinnulífi. Þessi ríkisstjórn vill helst skattpína landsmenn sem mest þeir mega í stað þess að byggja hér upp nýja og heilbrigða tekjustofna og stilla sköttum í hóf. Þegar þessir nýju fjárfestar hafa áttað sig á stjórnvöldum, hætta slík tilboð að berast og hætta er á að þau berist okkur ekki aftur í bráð. Kannski er þetta ástæðan fyrir því að gengi íslensku krónunnar styrkist ekki, þ.e.a.s. að innlendir sem erlendir fjárfestar hafi hreinlega ekki trú á íslensku ríkisstjórninni og íslensku efnahagslífi til lengri og skemmri tíma? Ef ég væri íslenskur útflytjandi myndi ég velta því tvisvar sinnum fyrir mér, hvort ég ætti að fjárfesta mína peninga hér eða í Kína, Indlandi eða Afríku?

Ef einhvertíma hefur verið ástæða til að segja:

VANHÆF RÍKISSTJÓRN

þá er það núna! 

Nei, við skulum frekar halda aftur í torfkofana og prjóna þess á milli eða arka á fjöll og tína fjallagrös eða treysta á fyrirtæki, sem byggja á konseptinu: „eitthvað annað‟!

Vilja fjárfesta fyrir milljarð dala